Met installaties komt Marcel Pinas voor het eerst in aanraking tijdens zijn verblijf op Jamaica en het is hem ongetwijfeld vertrouwd geworden tijdens zijn vele internationale reizen en tijdens zijn verblijf op de Rijksacademie in Amsterdam. Binnen de Surinaamse kunstwereld wordt de installatie nog steeds als een Fremdkörper ervaren. In het dagblad De Ware Tijd vraagt een criticus zich in 2010 nog af, naar aanleiding van de tentoonstelling Paramaribo SPAN, of dergelijke kunstuitingen als kunst gecategoriseerd mogen worden. ‘Wij moeten voorzichtig zijn met de snelheid waarmee en de manier waarop wij deze vorm van moderne kunst toelaten in onze samenleving.’

Pinas begint er aarzelend mee. Bij presentaties van zijn schilderijen plaatst hij hier en daar een bestaand object. Een opgesierd gebruiksvoorwerp of beschilderde stukken van een korjaal. Ze fungeren als illustraties. Na enige tijd maken ze zich los van de schilderijencontext en groeien ze uit tot zelfstandige werken.